Dollie | Enucleatie
Dollie, een twee jaar oude mopshond, kwam in spoed bij ons binnen. Dollie was door de eigenaar in mei 2014 als vermist opgegeven, nadat zij uit de tuin gestolen was. Na maanden van zoeken had iedereen de hoop om haar terug te vinden al opgegeven, maar kregen wij half januari dit jaar een telefoontje van Triple A (het grote asiel in Marbella). Ze hadden een mopshondje gevonden langs de weg een dorp verderop en de microchip was door ons ingebracht. Via de gegevens konden we de eigenaar traceren die, zoals wij, erg verrast was en het niet kon geloven dat haar Dollie na acht maanden teruggevonden was.
De eigenaresse is direct naar het asiel gegaan om haar geliefde mops op te halen. Wat Dollie in acht maanden heeft meegemaakt blijft voor iedereen een mysterie. Ze kwam bij ons binnen in een goede conditie, maar hoogstwaarschijnlijk was ze gebeten door een andere hond en was haar oog uit de oogkas gekomen. Boven op haar hoofd was een bijtwond aanwezig en zoals te zien is op de foto zat er ook een wond op haar tong. Het zag ernaar uit dat het oog al langer dan een dag buiten de oogkas zat en we deze helaas niet meer konden redden.
Dollie kreeg een injectie met een antibioticum en een ontstekingsremmer. Ze was ondanks haar situatie erg vrolijk en stabiel. We besloten om Dollie te opereren en het oog te verwijderen (enucleatie) om het ongemak te verlichten.
Dollie werd onder anesthesie gebracht en geïntubeerd. Via de tube werd er gas (isofluraan) en zuurstof toegediend om haar onder anesthesie te houden. De ademhaling werd goed in de gaten gehouden. Honden met een korte snuit (brachycephalie); zoals de mopshonden, bulldogs, boxers etc. hebben vaker moeite om zelf goed adem te halen tijdens de anesthesie. Tijdens de operatie ging Dollie onregelmatiger ademen en besloten we haar aan de beademing te leggen.
Het gebied rondom het oog werd geschoren, gewassen en gedesinfecteerd. De oogleden werden gehecht, een ellipsvormige incisie (halvemaanvormige snede) werd gemaakt en tot in de diepte werden de structuren ondermijnd. De bloedvaten en de oogzenuw (nervus oticus) werden afgebonden en het oog verwijderd. De nieuwe wond werd in twee lagen gehecht en met zilverspray bedekt.
Dollie kreeg een extra pijnstilling en werd in de verwarmde ruimte gelegd om wakker te worden. De nacht bleef ze op de kliniek en de volgende ochtend mocht ze na de toediening van haar medicijnen naar huis. Dollie ging naar huis met een kap op, zodat ze niet aan de hechtingen kon krabben. Daarnaast kreeg ze antibioticum mee dat goed werkt tegen bacteriën die een rol spelen bij bijtwonden en een pijnstiller.
De volgende dag kwam de eigenaresse binnen met een grote bos bloemen om ons te bedanken voor de snelle en goede service. Dollie voelde zich meteen helemaal thuis, at goed en bleef van haar oog af. Twaalf dagen later kwam Dollie terug op controle om de hechtingen te verwijderen. De eigenaar was er aan gewend geraakt dat Dollie voortaan door het leven zou gaan met één oog. Ze was haar oude enthousiaste zelf en gezien haar gitzwarte vacht viel het de meeste mensen nauwelijks op.
