Small Animal vet Heskes

Rattengif bestaat uit blauwe, groene of roze korrels. De meest gebruikte gifsoorten zijn brodifacoum, diphacinone, warfarin, bromadiolone etc. Deze stoffen zijn erg giftig doordat ze de omzetting van vitamine K, dat nodig is voor de bloedstolling, in het lichaam blokkeert waardoor er bloedingen optreden.

 

Vooral bij honden worden vergiftigingen gezien omdat honden vaker minder voorzichtig zijn en het rattengif opeten. Nadat een hond rattengif heeft gegeten ontstaan er pas na een paar dagen bloedingen. Meestal zijn dit inwendige bloedingen en is dit uitwendig niet waarneembaar. De bloedingen kunnen ontstaan in de buik, in de borstkas, in een gewricht of in het oog. Uw hond wordt sloom, bleek en koud en kan door het bloedverlies in hypovolemische shock gaan en overlijden. Soms ontstaan er longbloedingen en kan de hond bloed op gaan hoesten. Ook kunnen er bloedingen ontstaan in de urinewegen en kan de hond bloed gaan plassen. Als er een bloeding ontstaat in de buikholte krijgt de hond een dikke buik die gevuld is met bloed.

 

De hoeveelheid rattengif, waarbij symptomen verschijnen, verschilt afhankelijk van het exacte middel. Enkele stoffen werken lang, tweede generatie type rattengif genoemd (brodifacoum en diphacinone) en andere kort, eerste generatie type rattengif (warfarine en dicoumarol). Uw dierenarts zal aan de hand van uw verhaal, de symptomen en een test waarbij de bloedstolling gecontroleerd wordt de diagnose stellen.

 

Heeft u uw hond rattengif zien eten dan kan de dierenarts uw hond laten braken. De behandeling bestaat uit het toedienen van vitamine K1. De dierenarts geeft de eerste keer een hogere dosis via een injectie, vervolgens krijgt u tabletten mee die tweemaal daags gegeven moeten worden gedurende vier weken. In ernstige gevallen kan er een bloedtransfusie worden gegeven. Enkele dagen na het einde van de behandeling kan uw dierenarts opnieuw de bloedstolling testen.